Kiedy w 1999 roku hiszpański Sąd Najwyższy orzekł, że każde dziecko ma prawo wiedzieć, kim są jego rodzice, do biura prawnika Enrique Vili Torresa zaczęli pukać nowi klienci. Chociaż od rodziny lub sąsiadĂłw dowiedzieli się, że zostali adoptowani, w ich dokumentach nie było śladĂłw adopcji, a w aktach urodzenia rodzice adopcyjni figurowali jako biologiczni. Enrique nazwał ich hijos falsos, fałszywymi dziećmi, a ich liczbę oszacował na około trzystu tysięcy. WkrĂłtce do prawnikĂłw i mediĂłw zaczęli zgłaszać się także rodzice poszukujący dzieci, ktĂłre dotąd uważali za zmarłe. Pojawiło się nowe, budzące grozę określenie: bebes robados, ukradzione dzieci. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych nowo narodzone dziecko można było kupić za rĂłwnowartość mieszkania. W proceder sprzedaży zamieszane były instytucje państwowe i kościelne.

Katarzyna Kobylarczyk opisuje jeden z najbardziej wstrząsających rozdziałĂłw w najnowszej historii Hiszpanii, nadal pełen pytań bez odpowiedzi.

Hiszpańskie fiesty to opowieść o kraju, gdzie wieje tramontana, szatański wiatr z opowiadania MĂĄrqueza, gdzie ludzie dla zabawy podpalają styropianowe figury większe od domĂłw, a w święta obrzucają się cukierkami, błotem, zdechłymi szczurami i rzepą. To relacja z miejsc, gdzie w Wielki Piątek bije się w bębny, aż krwawią dłonie, a czarownice odpędza się ciepłą wĂłdką. To także zbiĂłr historii o bandytach, rzeźnikach, krĂłlach i tancerkach z zapomnianych miasteczek Kastylii-La Manchy, Andaluzji, Estremadury i Katalonii. Książka jest owocem trzech lat życia i podrĂłży po Hiszpanii, a przede wszystkim pogoni za iberyjskimi fiestami.